Askotan entzun dut seme-alabak gure ispilu direla. Nik ez nuen esaldia benetan ulertzen, June jaio zen arte. Orain sei urte ditu, eta gero eta gehiago ohartzen naiz nire aurrean nire bertsio txiki bat dudala. Bere begiradan, bere keinuetan, bere haserre azkarrean edo irribarre azkarrean, islatuta ikusten dut neure burua. Egia esan, nire antza duen alaba bat haztea nire bizitzako erronka handienetako bat izaten ari da, eta, aldi berean, esperientzia bitxienetako bat ere. Nik egingo nukeen bezala erantzuten duela ikusten dudanean, harro sentitzen naiz, baina beldur pixka bat ere ematen du. Bere portaeran ere nire akatsak islatzen dira batzuetan: presaka bizitzea, perfekzioa bilatzea, gehiegi pentsatzea, dena planeatuta eduki nahi izatea. Junen ikusi dudana nire barrura begiratzeko gonbita izan da. Berari esker konturatu naiz batzuetan zorrotzegia naizela neure buruarekin. Honekin batera, nire alabaren bidez neure buruari irakasten ari naizela sentitzen dut. Hori da, agian, ama izatearen magia: ez soilik haiei irakastea, baizik eta haien bidez zeure buruari begiratzea. Garrantzitsua da, hala ere, bera bere norbera dela gogoratzea. Bai, ispiluan neure burua ikusten dut, baina berak ere badu bere isla. Junek inork baino hobeto erakutsi dizkit nire ahuleziak, beraz, gero eta argiago dut bide bakarra dagoela: nire bertsiorik onena bilatzen jarraitzea. Nik hobera egiten dudan heinean, berak ere ikasiko du nigan ikusten duenetik. Horrela, gure ispiluak elkarren artean argituko dira.
