Joan den asteko idatzian, Alaa Al-Najjar doktorearen irudiak jota, ospitalean, Israelgo armadak hildako bere seme-alaben gorpuak jasotzen ari zela, baieztatzen nuen ezinezkoa iruditzen zitzaidala min handiagorik imajinatzea. Izan ere, ez nago hain ziur dagoeneko. Haren aitak 13 urteko neskato bat Bilbon hil zuela jakin nuenean - ebidentzia guztiek indarkeria bikarioko kasu gisa adierazten dute -, amarenganako kontsolamendu- eta enpatia-keinu batean, segur aski zentzugabea baina asmo onekoa, emakume horren larruan jartzen saiatu nintzen. Ezin izan nuen... Zu sufrirazteko helburu bakarrarekin zure seme-alabei mina eragiten dien norbaiten bizitzan parte izan izana, dagoeneko kolpe izugarri gogorra da. Hiltzearen muturreraino iristen bada, indarkeria bikarioa deiturikoaren adierazpenik anker eta gupidagabeena da. Eta hau, era berean, genero indarkeriarena, edozein gizartetako gaitz handienetako bat, are gehiago bere burua demokratikotzat jotzen badu. Indarkeria matxista, bere errealitatearen hedadura osoan, gizarte gisa irensten gaituen minbizi metastasikoa da, primeran dakigu.
Relacionadas
Hala ere, horri aurre egiteko sumindura eta buenismo adierazpen hutsalak, kontsigna iraultzaile zaharkituak eta era guztietako performance alferrikakoak zabaltzen jarraitzen dugu. Edota, segidako alarma-argi gorriei erantzunez, inprobisatutako lege-aldaketak, zeinen neurriak ez dira eraginkorrak, hona hemen sistemaren porrota. Izan ere, urteak igaro ahala, indarkeria matxistaren gertakari bakoitzean, gauza bera eskatzen jarraitzen du gizarteak: botere publiko eta eragile politiko guztien inplikazioa eta koordinazioa, baliabide egonkorrak eta nahikoak hornitzea eta prebentzio-politika aktiboak.
Prebenitzea babestea bada, erantzuna, gaur egun, berandu iristen jarraitzen du. Bistan dago: joan den ostiralean Bilbon eraildako neskatoa aurten indarkeria bikario matxistaren ondorioz estatuan hil den bigarren biktima da eta 2013an zenbaketa hasi zenetik, 64garrena.
Ba ez, bera ez da zenbaki bat. Eva du izena.