Lekuak

Naguib Mahfuz idazle egiptoarrak idatzitako esaldia da eta irakurri bezain pronto neure buruari galdetu diot zein den niretzat leku hori, nondik ez dudan ihes egin nahi. Eta konturatu naiz hein handi batean nire haurtzaroko oroitzapenak gordetzen dituzten lekuetan sentitzen naizela etxean. Leku horiek nik gutxika ahaztu ditudan oroitzapenak gordetzen dituzte; badirudi leku horiek nor izan garen gogoratzeko bakarrik existitzen direla. Bertan gaudenean, sentitzen dugu norbait dagoela han gure zain, gure oroitzapenak daudela han guri begira: eszenatoki eta kolore ezagunak, usainak… beste dimentsio batera garamatzaten xehetasun txikiak, gure haurtzaroko zatiren bat gordetzen dutenak. Jolasean ibili ginen kaleak, gure izenaren inizialekin markatu genuen parkeko banku bat, beti igo nahi genuen zuhaitz erraldoia, paga ematen zigun izebaren atariko usaina, mezetatik ihes egiteko erabiltzen genuen elizako atzeko atea...

Gure lekuak dira, nor izan ginen ahaztu dugunean nor garen gogorarazten dizkigutenak. Baina denak ez dira sentitzen etxean halako lekuetan. Pertsona adina haurtzaro dago, batzuk zoriontsuak, beste batzuk traumatikoak. Pertsona askok usain eta oroitzapen horietatik urrun aurkitzen dute etxea, hain zuzen ere, sufritu zuten haurtzarotik ihes egiteko beharra dutelako, oroitzapen gogor edo deserosoetatik... Luxua da zure haurtzaroko eszenatokian etxean sentitzea, esan nahi baitu garai zoriontsua izan zela zuretzat, estimulu positiboz betea.

Eta, ezinbestean, Israelek eragindako genozidiotik bizirik irtengo diren haur palestinarrak etorri zaizkit burura. Zein zaila egingo zaien etorkizunean euren lurrean bertan etxean daudela sentitzea. Eta hala ere, edo agian horregatik, nola bihurtuko duten leku hori ihes egiteko ahalegin guztiak bertan behera geratzen diren tokia.