NIRE haurtzaroko etxea zaharra zen, gela askorekin. Irundik kanpo bizi ziren senide eta lagunak, txangoren batetik bueltatik zirenean, bertan igarotzen ziren gaua. Garaian, erregimen frankistaren zentsura Hegoaldean nagusi zen, beraz Iparraldeko zineek kolpe ederra egiten zuten kanpoko jendearekin, Pariseko azken tangoa filma koroaren bitxia zen. Hauxe gogora etorri zait azken egunotan, Irundik Donibane Lohitzunera filma bera ikustera hurbildu ziren hiru gazte galiziar desagertu zirenetik 50 urte igaro direla eta. Oraindik inork daki non dauden Humberto Fouz-, Fernando Quiroga- eta Jorge Garciaren gorpuzkiak, ETAK bahitu, torturatu eta hil zituenak polizia espainiartzat hartzeagatik. Almeria Kasua deiturikoa gogoratu dut gero ere: Luis Montero, Luis Cobo eta Juan Mañas gazteak autoz zihoazen Kantabriatik Almeriara jaunartze bat ospatzeko:1981eko maiatzak 8an, Guardia Zibilak atxilotu zituen; gutxitara haien gorpuak torturatuta, bala-kolpe ugarirekin eta kiskalita agertu ziren bigarren mailako errepide batean haien auto barruan; epaiketa egon zen, teniente koronel bat eta bi menpeko homizidioaz kondenatu zituzten, ETAko kidetzat hartu izanak erahil zituztela frogatuta geratu arren. Azkenik, gaur, martxoak 28a, aurreikusita dago Polizia Nazionaleko zazpi agentek identifikatze-biribila batean parte hartzea Gipuzkoako Auzitegian 39 urte pasa ostean: 1984ko martxoak 22a, Pasaiako badian, KAA zen talde bati segada bat egin zioten; lehen, Pedro Mª Isart eta Jose Mª Izula tiroz erahil hil zituzten, segidan Dionisio Aizpuru eta Rafael Delas bizkarratik metrailaturik; taldeko kide bat bizirik atera zen soilik; polizia-ekintzak ez zuen atxiloketarik bilatzen haien heriotza baizik, gorpuek guztira 113 bala zulo zituzten.
50, 42 edo 39 urte igaro badira ere, basakeria terrorista berbera da, justifikaezina. Eta biktimak ez dira airean botatzen den txanpon disdiratsu bat. Hala nahiago duenak, edonor dela ere, ez du inolako zilegitasunik euskal gizarteari ezer eskatzeko. Dakienak badaki.
