Datorren ostegunean, ekainaren 20an, arratsaldeko 19:30etik aurrera, Saturraran operaren mundu mailako estreinaldiaz gozatu ahal izango da Arriaga Antzokian. Horrez gain, Kirmen Uriberen euskarazko libretoa duen eta Juan Carlos Pérezek konposatu duen opera honen funtzio berri bat taularatuko dute larunbatean, ekainaren 22an, arratsaldeko 19:00etan.
Idazlea eta musikaria, azken hamarkadetako euskal kulturaren pertsona ospetsuenetako bi, daude proiektu handi honen atzean, eta Bizkaiko Foru Aldundiari eta Arriaga Antzokiari esker gauzatu ahal izan da. Izan ere, bi erakunde hauen artean ekoiztu dute ikuskizuna.
Libretoak jasotzen duen istorioaren arabera, Saturraran giro tragikoko ikuskizun bat da, baina baita oso iradokitzailea eta hunkigarria ere. Lucía Astigarragak sinatu du opera honen zuzendaritza eszenikoa, eta soila den horren edertasuna azpimarratzen duen estetika abstraktu baten alde egin du, Kirmen Uribek euskaraz idatzitako libretoak iradokitzen duen alderdi onirikoan arreta jarriz. Gogoan izan behar dugu ikuskizuna euskaraz interpretatuko dela eta gaztelaniazko eta ingelesezko gaintituluak izango dituela.
Jon Malaxetxebarria arduratzen da Saturraranen zuzendaritza musikalaz, bai eta Bilbao Orkestra Sinfonikoa (BOS) gidatzeaz ere, Juan Carlos Pérezen konposizioaren soinua behar bezala eskaintzeko. Zortzi ahots solistak interpretatzen dute opera, Saturraranen ahots-lan handiena duten Elías Arranz eta Andrea Jiménez buru dituen maila goreneko ahots-taldeak, hain zuzen. Marifé Nogales, José Manuel Díaz, Botond Ódor, Aitor Garitano, Itxaro Mentxaka eta Iñigo Fernándezek osatzen dute abeslari talde bikaina, non ibilbide aitortua duten ahotsak eta lirikaren panoraman zeresana ematen hasiak diren beste batzuk nahasten diren.
40 koralistatik gora
Juan Carlos Pérezek konposatutako operaren indar bokala dela eta, Bilboko Koral Elkarteko 40 koralistak baino gehiagok parte hartu behar dute, Enrique Azurzaren zuzendaritzapean.
Jakina, ikuskizunaren eszenaratzea eta estetika finkatzeko orduan garrantzitsuak diren beste arlo batzuetan egindako sormen-lana ere azpimarratzekoa da. Eszenografiaz Philip Rubner alemaniarra arduratu da, Lucía Astigarragarekin aurretik Weimarren lan egindakoa den sortzailea. Saturraranentzat espazio infinitua islatzearen aldeko apustua egin du, baina, aldi berean, sentsazio itogarri bat sortuz. Ibai Labega figuringileak, bere aldetik, jantzi atenporal eta fantasiatsuak garatu ditu, 80ko hamarkadan Ondarroan erabiltzen zen janzkerari buruzko hainbat dokumenturen analisi zehatzean oinarrituz. Azkenik, argiztapenaren diseinuaz Alberto Rodríguez Vega arduratu da, zeina argiekin jolastuko baita giroak sortzeko, fenomeno atmosferikoak islatzeko eta espazio hordigarriak eratzeko.
Pieza honi buruz
Elezahar batek dio Saturraran hondartzako bi haitz handiak bi maitale direla. Gizarteak ez zien elkar maitatzen uzten eta uretan ito ziren maitaleak. Itsasotik bi haitz handi sortu ziren gero, haien oroimenez.
Elkar maitatzerik ez duten bi emakumeren kontakizuna da Saturraran. 80ko hamarkadan, Ane, alturako arrantzale baten alaba, eta Luna, furgoneta batean heldutako andaluziarra, elkarrekin maitemindu ziren. Heroinaren zurrunbiloak harrapatu eta, herritarren gaitzespena dela eta, Saturrarango kartzelaren hondakinetan hartu zuten babesa. José, Aneren aita alarguna, haiek laguntzen ahaleginduko da. Desberdina den hori onartzearen zailtasuna, heroina eta hiesaren oldarraldia, arrantzaren munduaren gainbehera… Libreak izaten irakatsi zigun belaunaldi galduari egindako omenaldia da Saturraran.
