Hamabost egun eskas dira danak Valentzian eta inguruko lurretan bultzatutako hondamendia lehertu zenetik. Bi aste frenetiko horietan, berriz ere, giza izaeraren onena –elkartasuna– eta politikaren okerrena –interes propioa– egiaztatu ahal izan ditugu. Niri bakarrik edo ba dago gehiagori iruditzen al zaie Generalitak eta Espainiako Gobernuak elkarri aurpegiratzen dizkiotela oraindik bero dauden hildakoak? Hola pentsatzea soilik, lizuna da, ziur. Baina askoz gehiago, eztabaidaezinari lehentasuna eman beharrean, usteldurazko lokatza berean buru-belarri murgiltzen direnen jarrera: Sanchez eta bere autoritate-jarrera atsegina hitz egiten duenean, inpostatua, hotza eta kalkulatzailea da; Mazon, aldiz, itxurazkoa, zalantzazkoa eta kontraesankorra, bere gaitasun eza eta gobernu ezgai bat behin eta berriz egiaztatuz. Nolanahi ere, orain, urriaren 29tik egun bakoitzeko 24 orduetan haiekin gertatutakoa zehatz-mehatz ezagutzea ez da inportanteena zeren eta, ondorioak, politikoak edo auzitegi batek emanak, iritsiko baitira laster baino lehen. Izan ere, gaur egun ere, garrantzitsuena desagertuak aurkitzea da, 200 hildako baino gehiagoren dolua errespetaratzea, haien familia eta komunitatea zaintzea eta 800.000 kalteturen bizitzak eta ekonomiak berreskuratzeko oinarriak finkatzea. Milaka eta milaka dira benetan suminduta dauden herritarrak –arrazoi osoz– tanta hotzaren biktima direla dakitenak. Baina, batez ere, hondamendiaren politika –edo hobeto esanda, antipolitika– egiten ahalegintzen direnenak ere. Horra hor ere gezurren egile eta hedatzaileak, gutxi ez direnak, desinformazioa eta kaosa sustatuz eta beren makina erregistratzailea egokiro koipeztatuz. Dinamika hori berez desagertuko balitz bezala ez jorratzea –edo okerrago, normaltzat jotzea– oso aukera arriskutsua da. Hau bai dela goi mailako alerta gorria… Bitartean, AEBko presidentetzarako hauteskundeen ostean botere instituzional absolutua eskuratu du Trumpek. Halako zerbaitek beldurra eragiten du, baina ez guztiei…
Kurbak datoz.