Astebete bat Levanteko zonaldean dana fenomeno suntsitzailea piztu zenetik. Gutxitzearen ordez, larrialdi-egoera gaizkiagotzen ari da. Ez naiz orain gertakizun meteorologikoez ari, biktimek lehen pertsonako testigantzek deskribatzen digutenaz baizik, suntsitutako eremuaren denbora errealeko irudiez, ezagutzen denaz eta berri onak iragartzen ez dituen oraindik deskubritzeke dagoenaz. Hau da, oraindik martxan eta goruntz dagoen hildakoen kopuruaren zenbaketa gupidagabea. Eta haien hasierako espantua, sinesgaiztasuna eta ezintasuna, aste oso gogor baten ondoren, horra hor sumindura ulergarri bihurtua, abandonu eta babesgabetasun sentipen geldiezin baten erdian, agintarien aldetik. Zeinak krisiaren kudeaketa korapilatsuari gehitzen dizkiona, zera, kontrolik eza, propaganda-maniobrak, arribistak, sarraskijaleak, desinformazioa eta betiereko eta ezagun baina zu gehiago. Ez da, egia esan, panoramarik desiratuena, hau non 7 egunen ondoren milaka herritarrek laguntza eta babesa exigitzen jarraitzen ari dira eta dagokionaren esku-hartzea, elkartasun-mugimenduaren haratago, normaltasun minimo bat berreskuratu ahal izateko. Agintariek ukatzen dieten duintasuna publikoki aldarrikatzera behartuak sentitzeak aukera erdiragarria izan behar du. Horren ondorioak, aurreikusezinak. Eta zer esan arduradun instituzionalen eta politikoen arteko gaitzespenen eta akusazioen gurutzaketari buruz? Iritsiko da erantzukizunak argitzeko garaia, ziur. Hala ere, holako hondamendi baten aurrean neurria ez emateak, batzuek akojonoz itsututa eta besteek oportunismoz, argi erretratatzen ditu politikoak eta agintariak, bost axola diela iruditu arren... Hori bai, asteburuan ikusi dugun indarkeria inoiz ez da aukera.
Laburbilduz: alde batetik, astebete pasata lehentasunezko eta premiazkoa dena larrialdiak kudeatzea da oraindik, izugarria; bestetik, gordintasun osoan azaleratzen hasten den tragedia gizatiar, sozial eta ekonomikoa, luzaro doana. Hau esanda, zabarkeri eta hondamenaren aurrean, itxaropena eta lana.