Zerrenda luze baten parte eskandalu berri bat piztu da Espainiako politikan. Aldiro bezala, horra hor politikari sarraskijaleak estrategikoki birkokatuz eta eroritako etsaiaren gainean zirkuluan hegan eginez, harrapakinaren puskarik hoberenaren bila. Sarraskijaleak baina sobera suminduak, eskuineko zein ezkerreko tableruan, gainjardunak bereizketarik egiten ez duela. Gaurkotasunarekin lotuta, hona hemen adibide batzuk: Sanchez eta emaztea, Ayuso eta bere sehaska presidentziala kulunkatzen duen MAR-eskua edo Abalos erorketa askean. Eta orain Íñigo Errejón, indarkeria matxista leporatuta, lurrikara politiko eta soziala eraginez zeina, haren bertsio autoinkulpatzailea eta nahita zuriturik publiko egin ondoren, hasi besterik ez da. Panorama asaldaturik honetan, nazkaz ikusten dut berriro muturrak nola ukitzen diren: alde batetik Alderdi Popularra, Gobernu Sanchezen flotazio-marra gero eta ahulagoaren aurka gogor eta den-denarekin kolpatuz, estalkeria masiboa berak leporatuz haren alderdiko eta VOXekin koalizio-gobernuetako ordezkariak, ustelkeriagatik edo indarkeria matxistagatik zigortuta, berariaz eta publikoki defendatzen dituzten bitartean; eta bestetik, feminismoan eta benetakotasunean existitzen ez den goi-titulua erakutsiz, gaur egungo Podemos eskasa, inoiz joan ez zen ar alfa den Pablo Iglesiasena, interes handiagoa duena tsunami honen errepliketatik onura atertzeko eta traidore bihurtu zen lagunarekin kontuak kitatzeko, beste ezertaz baino. Eta arima gabeko liskar politiko horretan, non geratzen diren biktimak, emakume umiliatuak, eskuztatuak hertsatuak, erasotuak? Beste behin ere sistemak, Espainian, gehienetan kosifikatu egiten ditu biktimak eta politikak ikusi gabe begiratzen die, lausotu egiten ditu, etikarik ez duenak erabil ditzan ahalbidetuz.
Errejon eskandalua? Akaso. Baina benetan eskandalagarria, klase politikoaren espektro zabal baten portaera ikusita, horrekin batera azaleratzen ari dena da. Zein adierazgarriak ur azpian ere isildu ohi ez direnen isiluneak...