Bizirik irautea ez da bizi izatea. Batzuk ederto baten bizi dira ausiabartzan, beste batzuek, ostera, bizirik diraute garaitian. Bizi izatea ez da oparotasunean edo oparokeriaz inguratuta egotea. Asko duenak asko behar izaten du, ez du sekula nahikorik, gehiago behar du. Alferrik dira dirutzak, amaierarik gabeko oporraldiek ez dakarte beteginik, gehiago behar izaten da. Horrelako bizimodua daroatenek bizirik diraute, ez dira bizi izaten, haiek duten guztia gutxi zaie eta.
Bizi izatea eguneangoari ahalik eta atarramenturik handiena ateratzea da. Gutxi edukiagatik, pozik egotea da. Eskuartean dutena nahikoa zaie inguruan dituztenei poza emateko, arazoak barik konpongarriak emateko, sufritzen ari direnei barre eragiteko, zerbaiten beharra dutenei ahalik eta modurik gozoenean, zintzoenean eta apalenean laguntzeko. Bizi izatea mundua egunean baino egunean gizakoiago egiten irozotzea da. Eguna iluntzen denean gorputza ondo merezi duen nekeaz joa edukitzea da.
Bizirik diraute euren porrot pertsonala, profesionala edo bestelakoa kudeatzen dihardutenek. Bizirik diraute euren mugak onartu nahi ez eta berezko dituzten mentsak inori leporatzen dizkiotenek. Bizirik diraute euren irudia goraltzearren bakarrik ekintza onak egiten dituztenek. Bizirik diraute euren barrenari begiratuta zulo hutsa ikustean errealitatea mozorrotu nahi dutenek.
Bizirik diraute besteen esanagatik beldur izan eta besteek entzun nahi uste dituztenak bakarrik esateko ausardia dutenek. Bizirik diraute egiaren beldur direnek.
Bizi izatea gozaro-tratatzaileak egiaren aurrean jartzea da. Bizi izatea egiaren beldur barik egin beharrekoari eustea da. Bizi izatea egunean-egunean nork bere erantzukizunari aurre egitea da. Bizi izatea, geroenean, norberak asko sufritu arren hurkoarentzat zuzena dena egitea da. Horregatik, bizi izatea ez da bizirik irautea. Bizi izateak gizakumearen garmendua azaleratzen duen bitartean, bizirik irauteak ni txikiaren apeta betetzen du. Horixe bakarrik.
