Atzerrian bizi den lagun batek lagundu dit aste honetan. Inoiz ez gara fisikoki elkarrekin egon, gure kontaktuak birtualak izan dira beti, eta guztiak literaturarekin lotuak. Egia esan, literaturak elkartu gaitu. Nik bere lanagatik miresten dut eta berak aitortu dit oso hurbil sentitzen dela nigandik nire liburuen bitartez. Urrunetik bada ere, elkar barrutik ezagutzen dugula sentitzen dugu biok. Ez zidan ezer zor, baina lagundu dit, aitortu didanez, ni laguntzeak ematen dion plazeragatik soilik eta batzen gaituen elkartasun sentimendu batengatik baita ere. Munduan zehar aliatuak izatearen edertasuna aipatuz erantzun diot eta esan dit beti egongo dela prest ni laguntzeko. Hunkitu naiz haren hitzekin, eta, horrekin batera, indarberrituta sentitu naiz. Eta pentsatu dut denok behar dugula sare bat, inguruan babesa ematen diguten pertsonak, argi baitago inoiz ez dugula ezer lortzen guk bakarrik, beti daudela inguruan gure ibilbidean funtsezkoak izan diren pertsonak. Eta pentsatu dut, halaber, emakumeen kasuan sare bat izateko beharra areagotu egiten dela, zama erantsi bat daramagulako, oso neketsua den etengabeko lan bat: egunero aurre egitea geure burua soilik periferia bezala, objektu sexual bezala, zaintzaile bezala, apaingarri bezala... ikusten duen inertzia indartsu bati. Emakumeak elkarrengandik isolatzea euren eskubideen aurkako tresna izan da beti, gizartean izan dezaketen eragina eta boterea ahultzeko modua. Beraz, berdintasunaren aurkako erresistentzia eta erreakzio matxistek indarra hartzen ari diren garai honetan pentsatu beharko dugu misoginia sustatzen dutenen aurkako antidotorik eraginkorrenetako bat emakumeen arteko elkartasuna eta batasuna direla. Elkar lagundu eta indartzen duten emakumeena. Horregatik hunkitu naiz hainbeste emakume aliatu bat aurkitzean. Hizkuntza desberdinak hitz egiten baditugu ere, begietara begiratzen diodanean bertan irakurtzen dudalako: Gu, gurera.
