RAIN, pandemiaren ondoren (edo pandemian oraindik), herritarren artean arazo psikologikoen gorakada handia gertatu dela egiaztatu denean, behin entzun nuen zerbait etorri zait burura: pertsona egolatrak eta nartzisistak ez direla inoiz psikologoengana joaten, beren kaltetuak joaten direla. Eta benetan uste dut gure bizitzako uneren batean psikologoarengana joatea gero eta normalizatuago dagoen arren, gehiago joaten direla psikologikoki gaizki dauden beste pertsona batzuengatik kaltetuak direnak, psikologikoki gaizki dauden horiek baino.

Horrela, psikologoarengana doa, adibidez, seme nerabeak bizitza ezinezkoa egiten dion ama, edo bikotekideak tratu txar psikologikoak ematen dizkion emakumea, edo klasean jasaten duen bullying-aren ondorioz antsietate-erasoak dituen ikaslea edo nagusien botere-abusua jasaten duen langilea...

Zer moduz zauden galdetzen dizutenean, batzuetan gogoa izaten dugu esatek gu, bueno, baina ingurukoek ez digutela askotan erraz jartzen. Eta argi daukagu hori konpontzeko ez dela nahikoa bakarrik ingurune horrek zugan sortzen dituen ondorioen gainean lan egitea.

No sos vos, soy yo argentinar film ezagun baten izenburua da. Kasu askotan, ordea, izenburu errealistagoa litzateke beste hau: "No soy yo, sos vos". Agian zu izango zara, eta ez ni, tratamendu psikologiko bat edo beste terapia motaren bat behar duena besteak izorratzeari uzteko behingoz. Baina, oro har, gertatzen da inguruan mina sor-tzen duenak askotan ez duela onartu ere egiten, eta are gutxiago onartuko duela agian espezialistaren batek ikustea behar duela bere oldarkortasuna desarmatzeko, adibidez, bere egolatria desegiteko, bere enpatia gaitasuna aktibatzeko, edo bere frustrazioak bideratzeko bere inguruko jendearengana jaurtitzeko arma bihurtu ez daitezen.

Eta horrela, kabinete psikologikoak beste pertsona batzuen biktimez beteta dauden bitartean, pertsona horiek, kasu askotan, lasai bizitzen jarraitzen dute, sortzen duten kutsadura psikologikoaz ohartu gabe.