Gure etxeko txikiena, Maia, urrats sendoak ematen ari da hizketaren munduan. Duela hilabete batzuk “Kako!” izan zen bere aurkikuntza nagusia; bere esker ona adierazteko modu propioa. Orain, ordea, hitz berri batek hartu dit bihotza: “Maitete”. Hori da “maite zaitut” esateko erabiltzen duen bertsio gozo eta sinplea. Hasieran guk eskatuta esaten zuen, jolasean bezala, baina atzo, zerbait berezia gertatu zen. Goizeko korrikaldi batean, ohiko presarekin, etxetik atera ginen haurtzaindegi aldera. Gure bi islak igogailuko ispiluan agertu ziren. Nik, oharkabean, musu txiki bat eman nion masailean. Eta orduan gertatu zen magia: bere kabuz, erabaki gordinean eta bihotz-bihotzez esan zidan: “Maitete”. Une horretan igogailuaren burrunba baino ez zen entzuten, baina barruan mundu bat zabaldu zitzaidan. Maiak ez du hitz askorik behar emozioa adierazteko. Bere gorputz txikiaren keinu, begirada edo mugimendu batek dena esaten du. Hala ere, “Maitete” bezalako hitz batek… horrek dardararazten du nire bihotza. Batzuetan pentsatzen dut maitasuna ez dela forma perfektuetan datorren zerbait, espresio akastunetan, soiltasunean eta bat-batekotasunean baizik. Hizkuntzak badu zerbait magikoa, eta magia hori are nabarmenagoa bihurtzen da modu naturalean jaiotzen denean neskato baten ezpainetan. “Maitete” hitza bezala, hain zuzen ere. Maiak, bere hitz magikoekin, egunero gogorarazten dit hizkuntza ez dela soilik komunikazio-tresna bat, baizik eta konexioa sortzeko modurik ederrena.
