Atzo gertatu zen. Kalean geunden, arratsalde lasaia zirudien, baina bat-batean, hamazazpi hilabeteko gure alaba gazteenak oreka galdu eta erori egin zen. Kolpe handia hartu zuen aurpegian lurraren kontra eta ahotik odola atera zitzaion. Berehala hasi zen negarrez, mina eta beldurra uztartuz. Eta orduan, harrigarriena gertatu zen: bere ahizpa nagusiak, sei urtekoak, negarrez hasi zen ere. Ez zen odolaren beldurragatik bakarrik izan. Ahizparen mina bere egin zuen, inolako azalpenik gabe. Lehen aldia zen horrelako erreakzioa ikusten niona. Agian orain arte Maiaren kolpeak txikiagoak izan dira, eta ahizpa zaharrenak, Junek, ez zituen hainbeste sentitzen, baina oraingoan zerbait sakonago piztu zen. Bi arima lotuta, bi bihotz taupaka erritmo berean. Askotan esaten da ahizpatasuna berezia dela, baina halako uneetan frogatzen da. Ahizpa zaharrenak darama, noski, txikia zaintzeko grina. Ez diogu eskatu, ez diogu irakatsi: berez sortzen da. Jakina, badaude borrokak, oihuak eta jeloskortasun txikiak. Etxeko egunerokoan dena ez da idilikoa, baina une kritikoan, maitasuna argi agertzen da, eztabaida oro ezabatuz. Mina partekatzea, negarrez kutsatzea, hori da lotura ikusezina. Eta nik, bere ondoan nagoen ama bezala, lezio handi bat jasotzen dut. Haurrek erakusten digute enpatia ez dela liburuetan ikasten. Ez da diskurtso moral baten ondorio. Haiengan berez sortzen da, maitasunaren bidez. Ahizpen artean, akordio sakon bat hitzik gabe adosten da: babesarena, laguntzarena, elkarri eustearena. Eta hori ikustea pribilegio handi bat da.