Nire alaba (6 urte) patinetean zebilela, euria eginda zegoenez, portaleko atarian irrist egin eta erori egin zen. Une horretan bakarrik zegoen, aurreratu egin zelako, eta belaunean min hartu zuenez, negarrez geratu zen lurrean. Harritzekoa da, baina hainbat heldu pasatu ziren bere ondotik eta inork ez zion lagundu. Eta, paradoxikoki, bera izan zen helduak kritikatzeko gai izan zena: “Ama, nola izan daiteke inork ez galdetzea ea ondo nagoen?”, esan zidan. Balio onak transmititzen ari gara, baina non gelditu da gure gizartearen gizatasuna? Ume bat lurrean negarrez dagoenean, gutxienez hurbildu eta hitz bat eskaintzea oinarrizko erantzukizuna da.
