Igorreko Udalak, Inbiu euskara taldearen eskutik, erronka handi bati forma ematea lortu zuen asteburuan: euskararen alde inoiz egin den giza katerik handiena antolatzea. Eta han izan ginen, Igorreko bizilagunak, bailarako beste herri batzuetako jendea, kultura-elkarteak, kirolariak, gizarte-kolektiboak... denak ere kausa berak elkartuak. Aitortzen dut, hunkitu egin ninduela. Izan ere, zatiketak eta aurreiritziak ugariak diren garaiotan, hainbeste jende helburu komun batek eskutik helduta ikustea elkarrekin zer egiteko gai garen gogoraraztea da. Euskara ez da hizkuntza bat bakarrik; gure sustraia, oraina partekatua eta gure etorkizuna. Zoriondu nahi ditut posible egin zutenak, ez baita erraza horrelako zerbait koordinatzea. Eta eskerrak eman nahi dizkiet, halaber, desberdintasun alde batera utzi zituzten pertsona guztiei, gureari balioa emateko, banatzen gaituena baino askoz gehiago batzen gaituela gogorarazteko. Gainera, keinuak elkartasun-ñabardura bat izan zuen, are gehiago ukitu ninduena: Palestinak pairatzen duen genozidioari egindako keinu hori. Gure katea ez dela hemen geratzen esatea bezala izan zen, gure hizkuntzaren eta kulturaren defentsa munduko edozein lekutan giza eskubideen defentsaren eskutik joan daitekeela esatea bezala. Azkenean, etxera joan nintzen garrantzizko zerbaiten parte izan nintzelako sentsazioarekin. Fisikoa baino sinbolikoa zen katea: komunitate gisa batzen gaituen kate ikusezina, komunak indibidualak baino indar handiagoa duela gogorarazten diguna.
