'La casa de los Espíritus' Arriagara heltzen da

Istorio honetan, familia-bizitza eta munduan gertatzen diren gauzak, sarritan azaltezinak direnak, aldi berean gertatzen dira eta elkarren artean lotuta daude. Antzezlanak adiskidetzeaz hitz egiten du, aldatzeko aukeraz, hau da, ulertzeaz. Eleberrian, zoragarria da memoriaren, kontraesanen eta indarkeriaren arteko tirabira, baita berradiskidetze-gogoa berreskuratzeko modua ere, herrialde batean eta familia batean gertatzen direnak baliatuta. Jakina, horren barruan barkamena dago, eta, funtsean, maitasuna. Lan osoa errealismo magikoz betetako labirinto moduko bat da, non agerikoa den politika pertsonen gainetik hegan dabilela, harekin zerikusirik ez badute ere.

Eszenaratzeko orduan, istorioan gertatzen den bezala, dena dago elkarren artean lotuta: denboraren joana, magia, politika... Dena gertatzen da pixkanaka eta aldi berean. Aktoreetako batzuek hainbat pertsonaia antzezten dituzte eta istorioa oso ondo ulertzen da.

Eta, noski, Izpirituen etxean, ezin da izpiriturik egon. Magia da hain mundu berezia eratzen duena, eta dagokion leku gailena izan behar du. Clara protagonistaren ahalmenez harago, Allenderen begiradagatik sortzen da magia hori; Trueba familiak osatzen duen mikrokosmosa begiratzeko duen moduagatik. Antzerkirako egokitzapenak egileak begiratzeko eta unibertsoak eraikitzeko duen modu berezi hori mantentzen du. Izan ere, Ricartek, egokitzapena egiteko orduan, gertatzen denari eta elkarrizketei erreparatu dien arren, ez ditu alde batera utzi deskribapen batzuk, horietan baitago, hein handi batean, eleberriaren magia. Egokitzapenak jatorrizko idazkeraren aberastasuna mantendu du, ekintzarekin guztiz lotuta baitago. Gertatzen den hori ezin da kontatzeko modutik bereizi. Eta, horren emaitza gisa, Bilboko ikusleek asteburu honetan jasoko duten antzerki-muntaia benetan ederra dugu.