Horrela dago euskal gizartea eta mundua, deabruak poseituta. XIX. mendearen bukaeran etorri zen deabrua, eta esaten zuen teknologia zela, engañatzeko, irratia baitzen. XX mendaearen erdialdera gehiago ilustratu zen deabrua, eta telebisio bihurtu zen, baita ere musika disko. Baina inork ez zekien deabrua zenik, gezurra esaten bai-tzuen, teknologia zela. Inork ez zuen ulertzen teknologia hori sakonean, baina halatzat eman zuten. Deabrua gutxinaka gutxinaka munduan jabe egin zen, menpekotasuna sortu zuen, adikzioa, eta bihotzen jabe egin zen. Deabrutu zuen mundua eta hala danai, gizarte poseitua, gizartasunaren aurkako borrokalari sutsua, droga zabaldu zuen eta miseria eta tortura psikiatrian. Bihotzak sortu zituen gogorrak eta desjabetuak. Bakezalea bazara, gailu hoiek debekatu nahi badikizu, gizarte deabrutuaren biolen-tzia pairatuko duzu. Etxe bat, telebista bat, taberna bat, diskoteka bat musika deabrutuaz. Jainkoan sinisteari utzi zion gizarteak, deabruak xaxatuta. Joan zen gizatasuna, alaitasuna, poza, deabruak toki guztien jabe egin baitzen, eta da. Euskera bera ere, dana deabrutuz, kenko txarrean utzi du deabruak, euskaldunen gailuan deabruaren gutzia sortu baizi-tzaien. Ai gizarte koitaua ez duzu bururik altzatuko, deabrurak galerazi baiduzu bera dagonerik ere sinisteak, emgainuz, agian. Teknologia, teknologia, nanoelektronika, ja, ja, ja, egiten du deabruak, zapaltzea bihotz onak gustoko bai du. Agur gizarte, ez noa zurekin amildegira.
