Iberiaren Gabonetako iragarkiaren ardatza hegazkin batean negarrez ari den haur bat da. Clara eta Mateoren hegaldia izenburupean, Bostonetik datorren familia baten istorioa kontatzen da. Mateok, haurtxoak, lehen aldiz ezagutuko ditu aitona-amonak. Tripulazioaren laguntzaz, Clarak, Mateoren arrebak, bidaiariei azaltzen die Mateo dela, benetan, familiaren Gabonetako oparia. Mezuak argia izan nahi du: tripulazioari pazientzia eta enpatia eskatu, Mateo, negarrez ari baita etengabe. Harrera beroa izan du iragarkiak, emozionala, hunkigarria eta gizatiarra delako, baina niri, egia esan, ez nau konbentzitzen. Ez dut ulertzen mezu hau eman behar izatea. Noiztik gogoratu behar da pazientzia izan behar dugula horrelako kasuetan? Zergatik azaldu behar da haur baten negarra hori justifikatzeko? Inork pentsatu al du gurasoen barne egoeran, nekea, errua eta inpotentzia sentimenduaren arteko nahasketa dutenean oraindik ere besteen sententzia isilak jasan behar izaten dituztela? Eta bidaiarien begirada deserosoak, edo tripulazioaren aurpegi luzeak, egunerokoak ere badira. Ez al genuke hau guztia iragarkirik gabe ulertu behar? Enpatia oinarrizko balioa da, ez marketin mezua. Marka batek hau eskatu behar badu, zerbait gaizki dabil gizartean. Haur batek negar egitea ez da salbuespena, bizitzaren parte baizik. Iragarki honek, nahi gabe, gizartearen hutsune bat agerian uzten du. Badirudi oinarrizko balioak ahazten ari garela eta horregatik gogoratu behar dizkigutela. Gogora dezagun enpatia ez dela kanpaina bat, gizatasunaren oinarria baizik.
