Bilboko Euskal Museoak bere marka berria aurkeztu du ostegun honetan, eta berrikuntza integralaren ondoren barnealdea nolakoa izango den azaltzen duen aurrerapena eskaini du. Jakinarazi dutenez, museoak 2024an irekiko ditu ateak berriro, proposamen museografiko identitarioa eta nazioarteko batekin. Bere helburua, sustraiak eta abangoardia uztartuko dituen proiektu honetan, euskal herriaren berezitasuna euskararen eta bere tradizio, ohitura eta ondare kulturalaren bitartez erakustea da.

Harekin batera izan dira Lorea Bilbao Euskal Museoko lehendakari eta Euskara, Kultura eta Kirol Saileko diputatua, Gonzalo Olabarria Bilboko Udaleko Kultura zinegotzia, eta Sorkunde Aiarza Euskal Museoaren zuzendaria. Publikoa Euskal Museoko klaustroan gaur egun dauden eraberritze-lanetan murgilduta zegoela egin da aurkezpena.

Erakundearen museografia berriaren proposameneko xehetasunei dagokienez, azpimarratu behar da euskal kulturaren berezitasuna bere ondarearen bidez irudikatuko dela, ondare horren kontserbazioaren eta transmisioaren berme baita Euskal Museoa. Ideia hori proposamen museografiko berriaren muinean dago, zeina abangoardiatik erroetara igarotzen den. Espazio bakoitza elkarreraginean dauden unitate gisa proiektatu da, ad hoc aukeratu eta diseinatutako pieza, erakusketetarako euskarri eta baliabide teknologikoekin.

Aretoak beren giro bare, original eta gogoangarriengatik nabarmenduko dira, eta, horietan, eguneroko objektua autore-altzarien kodeetara hurbiltzen diren podium, tarima eta beira-arasen diseinu esklusiboan bermatuko da.

Euskal oroimenaren irudiak, punta-puntako ekipamendua edo puntu estrategikoetan giro-soinuak erreproduzitzen dituzten ekipoak biltzen dituzten formatu handiko proiekzioak, horrela, hainbat “espaziotan” banatzen dira erritmikoki. Hori guztia harmonian dago proposamen bakar, arrazional eta koherente batean, zeinak bisitariak euskal kultura eta haren giltzarriak ezagutzeko, berraurkitzeko eta identifikatzeko esperientziaren partaide bihurtzen dituen. Beti mezu argien eta definitutako espazioen bidez.

Hizkuntza materiala eduki berriztagarri batzuk dituen instalazio iraunkor bati dagokiona da; horregatik, materialak erresistenteak eta nobleak dira. Altzairu beltza koloretako pintzelkadekin konbinatzen da; pintzelkada horiek kontrolatuta txertatzen dira, sakontasun-sentsazioa sortzeko, eta ibilbidea animatzen dute, zeina, edozein kasutan, sosegatua izan dadin nahi den.

Praxi museografiko eta kuratoriala, bere izaera diferentziala ikusarazten duena eta bildumaren hondo desberdinen piezak balioesten dituena. Betiere, arkitektura-agertokiaren, funtzioaren eta erakusketaren arteko keinu etengabeekin: denboraren lerro bat den korridorea, atsedenerako eserlekua dirudien beira-arasa erako mahaia, irudi-dantza diren erliebedun hormak, kontzertu pribatu bateko auditoriuma den harmailadia, erakusketa-baso diren podiumak, edo objektuen erakusleihoa den Klaustroaren arkua.