ZAZPI lurraldeetako Euskadin adiskidetzea, euskaldunon elkarbizitzaren eta politikaren normalizazioa bilatu, landu eta konkistatu egin behar. Bilaketa luzea eta neketsua aurrerapen eta atzerapenekin, itxaropen eta artegatasun garaiekin. Erronka ez da erraza eta formula ez tien biktimekiko elkartasun-ahalegina. Ezinbestekoa oroitzea, zintzo eta leial oroitzea, adiskidetasuna sinplistak behar ditugu, zaila , ez erraza. Indar berrituekin saiatzeko garaia. Borondatea behar, zintzotasuna, irmotasuna, erantzukizuna, historiaren eta etorkizunaren sena eta gure seme-alaben seme-alabentzat etorkizun hobea uzteko borondate irmoa. Mugitu egin behar, sortu, aurkitu, iragan, bilatu, topatu, asmatu, imajinatu, irudikatu, pentsatu eta trazatu. Oztoporik handienak geldotasuna eta gelditasuna dira, inertzia, pasibotasuna eta zurruntasuna, errebantxa miopea eta ikuspegi alderdikoia. Prozesu horrek seriotasunez hartu behar Euskal Herri honetan izan diren indarkeria guztietara hurbiltzea eta adostasunera eta akordioetara iristea. Ezin inor baztertu, guztiok baitugu gonbita, sinesmen politikoak, ideologikoak, nortasunak, atxikipen nazionalak edo nazionalistak alde batera utzita. Pertsonen arteko adiskidetze hori eta zazpi lurraldeetako Euskadiko elkarbizitza eta politika normalizatzea lortzeko ezinbestekoa izan da ETAren indarkeria desagertzea. Distentsio-keinuak derrigorrezkoak, norberak bere historiaren aurreko arduraren arabera, zintzoki, inolako hipokresiarik gabe, zeren indarkeriak odola, sufrimendua eta pertsonaren funtsezko eskubideak urratzen baititu soilik, inolako justifikaziorik gabe. Eta horretarako ukatu egin behar sektarismoa, alderdikeria eta deskalifikazioa. Eta bultzatu zubigintza, parte-hartzea, babesa, aholkua, prestutasuna eta jarrera positiboak. Bestearen iritzia bidezkoa dela aitortzeko prest egon behar. Eta diferentzia horretatik abiatuta, indarkeriarik gabeko etorkizunaren bilaketa horretatik abiatuta, gatazka ebazteko prozedura komunak onartu behar. Jarraituko.
