Rekalde Aretoak Idoia Montónen lan berria jasoko du

Lorea Bilbao Ibarrak, Euskara, Kultura eta Kirol diputatuak, artistarekin batera, Rekalde erakusketa-aretoko aldi baterako erakusketa berria aurkeztu du. Ondoren erakusketa arte garaikidearen garapen eta bilakaeran Galiziako erreferentzietako bat den Vigoko MARCOra joango da.

Idoia Montónen erakusketa Vigoko MARCOn, Arte Garaikideko Museoan aurkeztuko da, 2022ko apirilaren 12tik uztailaren 17ra.

Lorea Bilbao Ibarra diputatuak azaldu duenez, "erakusketen foru aretoak maila bereko erakundeen arteko lankidetza du lehentasunezko helburutzat, bai eta sorkuntza artistiko garaikidearekin lotutako proposamenak trukatzea ere. Zentzu horretan, Rekalde Aretoak ekoizten duen Idoia Montónen erakusketa Vigoko MARCOk ekoizten duen Manuel Quintana Martelo artista galiziarraren erakusketa-proposamenarekin trukatuko da. Horrela, Bizkaiak eta Vigok distantziak murrizten dituzte eta bi aldeentzat onuragarriak diren lankidetza-zubiak ezartzen dituzte".

Rekalde Aretoak Idoia Montónek (Donostia, 1969) "Zazpi lehioak - Las siete ventanas" erakusketa aurkezten du, 1990etik gaur egun arte Idoia Montónek egindako 90 lan onenak ikusi daitezke erakusketan. Margolanak, marrazkiak eta collageak biltzen dira, artistaren ohiko euskarriak direnak, bilduma pribatuetakoak, Bilboko Arte Ederren Museokoak eta Artium, Vitoria-Gasteizko Euskal Arte Garaikidearen Museokoak.

IDOIA MONTÓNEN 'ZAZPI LEHIOAK - LAS SIETE VENTANAS'

"Zazpi leihoak" izenburuak modu literalean zein metaforikoan adierazten ditu bere obran agertzen diren barrualdearen eta kanpoaldearen, markoaren eta hutsunearen edo kalearen eta gelaren arteko erlazioak uztartzeko moduak. Leihoa behin eta berriz erabiltzen du bere ibilbidean, leiho horren barrutik edo kanpotik errealitatea, paisaia edo bizitza ikusteko.

Idoia Montónek azken hiru hamarkadetan Euskadi eta Kataluniaren artean garatu duen lanaren ezaugarri nagusia koherentzia nabarmena da, bere erabateko heterogeneotasunari esker. Idoia Montónek prozesu ireki eta burujabe gisa ulertzen du pintura, aurkikuntzari eta zoriaren jokoari adi dagoena.

Proiektuaren helburua artistaren ibilbidea berrikustea eta bere lana egituratzen duten gakoak aurkeztea da. Baina ez da kronologikoki antolatutako atzera begirako erakusketa bat, baizik eta ibilbideak gaikako, formazko eta testuinguruko hainbat nukleo ahalbidetzen ditu. Elkarte anakronikoek ñabartutako sekuentziari jarraituz, erakusketa lau eremutan antolatzen da: Gela propioa, Gerra, Barna eta Begiak zabalik (Una habitación propia, Guerra, Barna y Con los ojos abiertos).

Idoia Montón pinturaren zentzua bilatzen ari da, komuna denetik abiatuta errealitatean eta bizi garen munduan arakatzeko. Bere pintura eta marrazkiak egunerokotasunaren irudien katalogo batetik abiatuta eraikitzen dira. Artistak azaltzen duen bezala: «Nire lana bizitzeko erabiltzen ditudan espazioekin dudan loturatik elikatzen da, moldatzen naizen espazioekin. Gauzekiko harreman zuzenaren bidez, gure egunerokotasuneko gauzarik errazenak bezala uler ditzakegun gauzak, neure baitan bilatzen dut niri neuri interesatzen zaizkidan zirkunstantzia edo gertaerei buruzko galderak eginez. Nire lanak nire sentimendua azaleratzen du eta, bere balizko gaitasun eraldatzailearekin, errealitatean eragiten saiatzen da». Idoia Montónek beti mantentzen du lotura organikoa bere bizipenen parte diren espazioekin eta gauzekin, interesatzen zaizkion zirkunstantziak edo gertaerak zalantzan jartzeko.

Askatasunetik, zorroztasunetik eta autokritikatik abiatuta, bere ahotsarekin adierazteko, Idoia Montónek lan artistikoa kontakizun gisa egiten du. Literaturaren esparrua, alegiak eta metaforak edo fikziozko agertokiak abiapuntutzat hartuta, partikularraren eta kolektiboaren arteko kontzeptuak kontrajartzen ditu, bere obraren mezua indartzen duten adierazpen-baliabideak erabiliz. Idoia Montónen obra tailerrean hasten da, forma eta materialen arteko jolas gisa eta, une jakin batean, jolas hori obra moduan kristalizatzen eta errebelatzen hasten da. Tailerra laborategi bat da eta bertan esperimentu desberdinak entseatzen dira, historikoki hain saturatuta egon den pintura bezalako ingurune bati berriro orainaldian hitz egiteko aukera emango diotenak. «Nire pintura ispilu bat izatea nahi dut, non [publikoa] ere kontuan hartzen den; sartu eta bere bizitza islatuta aurkitzea da kontua». Tailerrean elementuak artistak berak «enigmatikoa» deitu duen eta etengabe konponbideak eskatzen dituen plano baten antolatzen dira.

Ideiak, formak eta indarrak sortzen diren «plano enigmatiko» horretatik abiatzen da. «Koadroa orduan agertzen da», idazten du artistak, «espazio ireki moduan, edozein forma azaleratu daitekeen prozesu baten mende. Gerraren larrialdia izan liteke, fantasmagoria bat bezala, mendebaldeko hiriburu bat etengabe birmoldatzen ari den espazio ziurgabean…».

Idoia Montónek errealitatearen indarkeriari aurre egiteko modu gisa ulertzen du artea, errealitatean eragiten saiatzeko modu gisa. "Artearen funtzioa bere eraldaketa-ahalmena da" adierazi du artistak berak. Hortik dator bere obrak esperientziarekiko eta bizitza komunarekiko duen errotze sakona eta hortik dator, halaber, urteetan zehar erregistro piktoriko ezberdinak arakatuz abiapuntu berri bat etengabe bilatzera eraman duen konbentzio eta formulekiko mesfidantza sendoa, bi dimentsioko collagetik errealismora igaroz, magizismotik kritika politikora, errealismotik barrokora.